معرفی انواع خطوط مخابراتی

PSTN :منظور از آن شبكه مخابراتي عمومي مي باشد. (Public Switched Telephone Network)
خطوط آنالوگ معمولي: منظور از اين خطوط همان خطوط تلفني معمولي مي باشد. نرخ انتقال Data توسط اين خطوط حداكثر ۳۳٫۶ Kb/s مي باشد. استفاده از اين خطوط براي اتصال به اينترنت در كشورمان بسيار رايج مي باشد.
T1: نام خطوط مخابراتي مخصوصي است كه در آمريكا و كانادا ارائه مي شود. بر روي هر خط T1 تعداد ۲۴ خط تلفن معمولي شبيه سازي مي شود. هر خط T1 مي تواند حامل ۱٫۵ MB/s پهناي باند باشد.
E1: نام خطوط مخابراتي مخصوصي است كه در اروپا و همچنين ايران ارائه مي شود. بر روي هر خط E1 تعداد ۳۰ خط تلفن معمولي شبيه سازي مي شود. هر خط E1 مي تواند حامل ۲ MB/s پهناي باند باشد. خطوط E1 نمي توانند همزمان هم Dialin باشند و هم Dialout.
در حال حاضر برخي از شركتها و سازمانهاي خصوصي در ايران از E1 براي ارتباط تلفني خود استفاده مي كنند كه مشخصه اين سيستم ۸ رقمي بودن شماره هاي اين سازمانهاست. متأسفانه در دزفول هنوز خطوط E1 ارائه نمي شوند.
ISDN: اساس طراحي تكنولوژي ISDN به اواسط دهه ۸۰ ميلادي باز ميگردد كه بر اساس يك شبكه كاملا ديجيتال پي ريزي شده است.در حقيقت تلاشي براي جايگزيني سيستم تلفني آنالوگ با ديجيتال بود كه علاوه بر داده هاي صوتي، داده هاي ديجيتال را به خوبي پشتيباني كند. به اين معني كه انتقال صوت در اين نوع شبكه ها به صورت ديجيتال مي باشد. در اين سيستم صوت ابتدا به داده ها ي ديجيتال تبديل شده و سپس انتقال مي يابد.
ISDN به دو شاخه اصلي تقسيم مي شود. N-ISDN و B-ISDN

B-Isdn: بر تكنولوژي ATM استوار است كه شبكه اي با پهناي باند بالا براي انتقال داده مي باشد كه اكثر BACKBONE هاي جهان از اين نوع شبكه براي انتقال داده استفاده مي كنند (از جمله شبكه ديتا ايران).
نوع ديگر B-ISDN يا ISDN با پهناي باند پايين است كه براي استفاده هاي شخصي طراحي شده است.
N-ISDN دو استاندارد مهم  دارد. BRI و PRI. نوع PRI براي ارتباط مراكز تلفن خصوصي (PBX) ها با مراكز تلفن محلي طراحي شده است. E1 يكي از زير مجموعه هاي PRI است كه امروزه استفاده زيادي دارد. E1 شامل سي كانال حامل (B-Channel) و يك كانال براي سيگنالينگ (D-Channel) ميباشد كه هر كدام ۶۴Kbps پهناي باند دارند.
بعد از سال ۹۴ ميلادي و با توجه به گسترش ايتنرنت، از PRI ISDN ها براي ارتباط ISP ها با شبكه PSTN استفاده شد كه باعث بالا رفتن تقاضا براي اين سرويس شد. همچنانكه در ايران نيز ISP هايي كه خدمات خود را با خطوط E1 ارايه مي كنند روز به روز در حال گسترش است.
نوع ديگر ISDN، BRIاست(نوعي كه در كيش از آن استفاده شده) كه براي كاربران نهايي طراحي شده است. اين استاندارد دو كانال حامل ۶۴Kbps و يك كانال براي سيگنالينگ با پهناي باند ۱۶kbps را در اختيار مشترك قرار مي دهد.

اين پهناي باند در اواسط دهه ۸۰ ميلادي كه اينترنت كاربران مخصوصي داشت و سرويسهاي امروزي همچون HTTP، MultiMedia، Voip و…. به وجود نيامده بود، مورد نياز نبود همچنين براي مشتركين عادي تلفن نيز وجود يك ارتباط كاملا ديجيتال چندان تفاوتي با سيستمهاي آنالوگ فعلي نداشت و به همين جهت صرف هزينه هاي اضافي براي اين سرويس از سوي كاربران بي دليل بود و به همين جهت اين تكنولوژي استقبال چنداني نشد. تنها در اوايل دهه ۹۰ بود كه براي مدت كوتاهي مشتركين ISDN افزايش يافتند. پس از سال ۹۵ نيز با وجود تكنولوژيهايي با سرعتهاي بسيار بالاتر مانند ADSL كه سرعتي حدود۸Mb/s براي دريافت و ۶۴۰Kb/s را براي دريافت با هزينه كمتر از ISDN در اختيار مشتركين قرار ميدهد، انتخاب ISDN از سوي كاربران عاقلانه نبود.

 
در حقيقت مي توان گفت كهISDN BRI تكنولوژي بود كه در زماني به وجود آمد كه نيازي به آن نبود و زماني كه به آن نياز احساس مي شد، با تكنولوژيهاي جديد تري كه سرعت بالاتر و قيمت بيشتر داشتند جايگزين شده بود.

 
Leased Line يا Digital Subscriber Line يا DSL: خطي است كه بصورت نقطه به نقطه دو محل را به يكديگر متصل مي كند كه از آن براي تبادل Data استفاده مي شود. اين خط داراي سرعت بالايي براي انتقال Data است. نكته قابل توجه اين كه در دو سر خط Leased بايد مودمهاي مخصوصي قرار داد.
خط Asynchronous Digital Subscriber Line يا ADSL: همانند خطوط DSL بوده با اين تفاوت كه سرعت انتقال اطلاعات آن بيشتر است.
Wireless: يك روش بي سيم براي تبادل اطلاعات است. در اين روش از انتنهاي فرستنده و گيرنده در مبدأ و مقصد استفاده مي شود. اين انتنها بايد رو در روي هم باشند. برد مفيد اين آنتنها بين ۲ تا ۵ كيلومتر بوده و در صورت استفاده از تقويت كننده تا ۲۰ كيلومتر هم قابل افزايش است. از نظر سرعت انتقال Data اين روش مطلوب بوده اما بدليل ارتباط مستقيم با اوضاع جوي و آب و هوايي از ضريب اطمينان بالايي برخوردار نيست.